#7 Selectie. Talent en kwaliteit
Talent hits a target no one else can hit. Genius hits a target no one else can see.
Haha,
één van mijn vorige nieuwsbrieven ging nog over discipline en routines en vervolgens laat ik bijna een maand niks van me horen 🙈. Door drukte, de voorjaarsvakantie en een buitenlandreis voor het werk (over innovatie in de journalistiek; meer daarover in een volgende nieuwsbrief) moest ik mijn wekelijkse nieuwsbriefambitie helaas enkele weken laten varen. Vanaf nu probeer ik dit wekelijkse ritme weer op te pakken🤞🏻.
Popronde
Voor het achtste jaar selecteer ik samen met een uitgebreide selectiecommissie weer opkomende artiesten om deel te kunnen nemen aan de nationale Popronde. Voor wie dit niet kent, bij dit ‘grootste reizende muziekfestival van Nederland’ treden ieder najaar in zo’n 40 steden door het hele land talentvolle nieuwe acts op in cafés, galeries, theaters, platenzaken, kerken en poppodia. Deelnemers uit het verleden die het ver geschopt hebben zijn onder meer Racoon, De Staat, EUT, Rondé, Kensington, Jeangu Macrooy, Lucky Fonz III, WIES, MEAU en Haevn’.
In deze nieuwsbrief wil ik graag wat gedachtenkronkels delen over talentenjachten en talentontwikkeling. Want hoe beoordeel je talent en hoe meet je dat? Kun je appels wel met peren vergelijken?
In het verleden heb ik wel eens gejureerd bij open podia in de Achterhoek of studentenfestivals in Amsterdam, maar op een gegeven moment ben ik bewust gestopt als ik weer gevraagd werd als jurylid. De belangrijkste redenen:
Een optreden is een momentopname en zegt vaak weinig over de potentie van een act. Misschien had de zanger een slechte avond, bijvoorbeeld omdat z’n moeder net in het ziekenhuis ligt. Of misschien was een pedaaltje van de gitarist ‘s middags kapot gegaan waardoor hij last minute allerlei dingen in zijn set-up moest veranderen. Of misschien had de band onlangs besloten om toch dat moeilijke nieuwe nummer te laten horen, terwijl ze daar eigenlijk nog niet niet klaar voor waren.
Bij aanvang van de jurering ontbreekt vaak de context. Ik mis vaak een duidelijk level playing field, waarbij inzichtelijk is gemaakt waar een band nu staat en waar het heen wil. Hoe lang spelen ze al samen en hoe lang speelt iedereen op zijn of haar instrument? Hoe vaak repeteren ze, welke stappen hebben ze al gezet en waar willen ze naartoe? Hebben ze al eens bandcoaching gehad? Dat wordt allemaal niet duidelijk bij dat ene optreden tijdens die bandcompetitie.
De voorwaarden om te winnen - en dus te vergelijken - zijn vaak te algemeen. Als er al kaders worden gesteld door de organisatie, dan wordt er bijvoorbeeld gevraagd om te letten op composities, instrumentbeheersing, creativiteit en/of podium presentatie. Maar hoe kun je die goed vergelijken als je niet weet hoe lang iemand daarmee bezig is of hoeveel moeite daarvoor is gedaan en wat zegt dat over de eventuele potentie? Beoordelen we het moment of de potentie? Dit is voor de bands ook belangrijk om vooraf te weten, om zich goed voor te kunnen voorbereiden.
Wie zij wij om dat te kunnen beoordelen? Doorgaans zitten er ervaren muzikanten of mensen met sleutelposities in de muziekindustrie (programmeurs, producers) in de commissie, maar zijn zij in staat om op al die punten een evenwichtig (en belangeloos) oordeel te vellen? Een goede muzikant, hoeft ook niet altijd een goede docent te zijn.
Dat een commissie meestal uit weinig en een oneven aantal van drie personen bestaat, helpt ook niet. Zo ontstaan vaak situaties waarbij bijvoorbeeld twee juryleden voor zijn en één tegen. Die laatste trekt dan aan het kortste eind. Waarom bestaat zo’n jury niet uit tien of twintig lokale professionals die bijvoorbeeld vooraf de acts ook al beoordelen op bepaalde punten? Zo krijg je wellicht een meer evenwichtige beoordeling?
De cynicus in mij ziet in zo’n open podium of bandcompetitie ook een goedkope manier om een zaal voor weinig te vullen. De zaal hoeft weinig gages te betalen en kan toch op veel publiek rekenen, omdat die massaal wordt opgetrommeld voor de publieksstem. Het is voor bands een ‘mooie kans om zichzelf in de kijker te spelen’.
Een andere cynisch stemmetje in mij heeft een vergelijkbare gedachte bij de prijs, waarbij de winnaar bijvoorbeeld op een lokaal festival mag spelen. Zo’n festival heeft zodoende ook een goedkope (lokale) act die veel lokaal publiek met zich meebrengt om dit voorecht samen te vieren.
Tot slot mis ik een structurele prijs zoals bijvoorbeeld coaching en ook graag iets voor alle deelnemers. Naast de al genoemde prijs om op een lokaal festival te mogen spelen, ontvangt de winnaar vaak een fotoshoot en mogen ze een liedje opnemen in een studio. Dit zijn uiteraard waardevolle beloningen voor de winnaar en daar heb ik zelf in het verleden ook meermaals dankbaar gebruik van mogen maken, maar een langer traject met begeleiding van diverse professionals is vaak voor veel acts misschien nog wel waardevoller. En waarom krijgen niet alle acts iets om zich te verbeteren? Zoals gezegd, vind ik zo’n optreden een momentopname en de beoordeling vaak dubieus, dus dan had ook zomaar een andere act kunnen winnen. Wanneer iedereen met ‘een prijs’ naar huis gaat, dan hoef ik mij ook wat minder druk te maken over het dubieuze competitieaspect. En met mij alle anderen die vaak roepen: ”Muziek is geen competitie” en “Hoe kun je nou appels met peren vergelijken” 😊.
Moraal?
Uiteraard zie ik ook echt wel de voordelen van het meedoen aan een open podium, bandcompetitie of talentenjacht en kan ik mijn cynische stemmetjes ook prima pareren met legitieme argumenten zoals de waardevolle ervaring die acts opdoen met zo’n optreden, ze zich in de kijker spelen van belangrijke mensen in de muziekindustrie, of het leren ontvangen van complimenten of kritiek. Ook voor de lokale cultuur is de verbinding tussen verschillende muzikanten en bezoekers een waardevol gegeven.
Ik denk alleen dat het goed kan zijn als een aantal onderdelen van dergelijke talentenjachten iets uitvoeriger kunnen worden uitgewerkt. ‘Waarom jureer of selecteer je dan wel bij de Popronde?’ hoor ik je denken. Het antwoord is simpel, omdat vrijwel alle bovenstaande punten daar niet van toepassing zijn.
In de online omgeving waar de selectiecommissie van de Popronde de beoordeling doet, staan naast enkele nummers en een korte biografie, ook de plannen van de band. Dit zegt iets over de voortgang en ambities van zo’n act. De commissie bestaat uit bijna honderd verschillende professionals uit de industrie, dus de keuze ligt niet bij een aantal personen en dat maakt de selectie ook wat evenwichtiger. De prijs, deelname aan de Popronde, is een waardevol structureel traject waarbij de acts diverse ervaringen en contacten opdoen.
“Talent hits a target no one else can hit. Genius hits a target no one else can see.”
― Arthur Schopenhauer
Lees-, luister- en kijktips:
📖 Dé leestip van deze week is eigenlijk een verzameling van hele interessante artikelen over SXSW 2023 van de club Nederlanders die ieder jaar naar deze muziek- en technologieconferentie /festival in Texas gaat.
🎵 Mijn Out of Order snarensoulmate en gitarist/producer Evert Zeevalkink (Everything We’re Not) dropte een paar weken geleden dit fraaie deuntje met zijn huidige muziekmakker Tim Akkerman
🎥 Mijn hoofd ontploft bijna iedere week als ik weer nieuwe ontwikkelingen (en mogelijkheden) zie met AI 🤯. In onderstaande video ben je weer even helemaal bijgepraat over de laatste ontwikkelingen, tot er volgende week waarschijnlijk alweer nieuwe tools en updates zijn verschenen ☺️.
Plakboek ∞ “We are not makers of history. We are made by history”. - Martin Luther King Jr.
Thanks again voor het lezen en tot de volgende?
M.